De tapuiten is een exotisch uitziend vogeltje wat hier in Limburg in het
voorjaar en najaar meestal te zien is. Net als de paapjes broeden de tapuiten
elders in Nederland. De tapuiten vallen op als men in een ruw grasland met
molshopen of andere hoopjes zand een overziet. Huppelende en regelmatig op de
uitkijk op zo'n molshoopje, dan is het meestal een tapuit. Ze staan altijd uitgerekt
te kijken of er iets te eten valt. Het is een schuwe vogel, veel schuwer dan het
paapje, zodoende is een goede foto best moeilijk te maken. Toch lukt het wel
eens . Ik heb wel eens een foto gemaakt, liggend op mijn buik, met een tapuit op
een meter of 5.
In de grootte Peel bij de vossenheuvel is een plek waar ze ook
voorkomen. Als je deze tapuiten wil benaderen vliegen ze gelijk weg om op 20
meter weer te landen. Tapuiten broeden in de duinen aan de kust en op zanderige
gronden waar liefs veel konijnen voorkomen. De tapuiten broeden n.l. meestal in
oude konijnenholen. Ook houden de konijnen de vegetatie kort wat ook insecten
etende tapuiten ten goede komt. Op de plek in de grootte Peel broeden ze ook.
Toen ik in het voorjaar was om de blauwborsten te fotograferen zaten de tapuiten
al bij hun broedholtes. Af en toe wipten ze naar binnen om even later er weer
uit te komen.
In Siberië in de Boekend zijn op het ogenblik het gebied weer her
in te richten. Beken worden verlegd en grote geulen worden gegraven. Als zo'n
grote bulldozer door het land heeft gebaggerd is het geschapen voor de tapuit.
Een tiental tapuiten huppelde onafhankelijk van elkaar links en rechts door het
gebied om steeds weer een insect te vangen.
De mannetjes zijn te onderscheiden
door zijn donkere oogstreep en van de vrouwtje die veel zachter van kleur zijn.
Nu in het najaar heeft de man zijn zomerkleed al gedeeltelijk verloren want
normaal heeft hij ook nog een zwarte rug. Zoveel tapuiten bij elkaar heb ik zelf
nog nooit gezien en is een lust voor het oog.
Nu nog iets over het
kassengebied Siberië. Dit gebied hoort bij maasbree en is steeds in beweging.
Toen ik in 2009 voor het eerst kwam keek ik mijn ogen uit. Voor een beginnend
vogelaar was er zoveel te zien dat je nooit voor niets naar dit gebied ging. Er
waren altijd in het voorjaar wulpen, kieviten, grutto's en scholeksters die
broedplekken zochten in dit agrarisch gebied. Er waren nog grote weide's en
akkers genoeg te vinden. Toch is dit gebied gedoemd te verdwijnen. Elk jaar
komen er weer kassen bij . Over vijf jaar zie in dit gebied geen broedende
weidevogels meer. Omdat het wettelijk is geregeld worden er wel waterbassins
aangelegd om het regenwater op te vangen om her te gebruiken. Watervogels zullen
deze waterpartijen nog wel bezoeken maar veldleeuwerikken, paapje, tapuiten,
roodborsttapuiten en graspiepers zullen naar elders gaan. Gisteren zag ik dat
een leuk nat gebiedje waar de blauwborst heeft gebroed en kleine pleviertjes
voor kwamen met de overtollige zand dicht word gegooid. Weer wat natuur minder
en meer glasbouw erbij. Gelukkig wonen we in noord Limburg waar velen
natuurgebieden zijn gerealiseerd en waar ik de komende jaren nog heel veel mooie
foto's kan maken.
In Siberië in de Boekend zijn op het ogenblik het gebied weer her
in te richten. Beken worden verlegd en grote geulen worden gegraven. Als zo'n
grote bulldozer door het land heeft gebaggerd is het geschapen voor de tapuit.
Een tiental tapuiten huppelde onafhankelijk van elkaar links en rechts door het
gebied om steeds weer een insect te vangen.
De mannetjes zijn te onderscheiden
door zijn donkere oogstreep en van de vrouwtje die veel zachter van kleur zijn.
Nu in het najaar heeft de man zijn zomerkleed al gedeeltelijk verloren want
normaal heeft hij ook nog een zwarte rug. Zoveel tapuiten bij elkaar heb ik zelf
nog nooit gezien en is een lust voor het oog.
Nu nog iets over het
kassengebied Siberië. Dit gebied hoort bij maasbree en is steeds in beweging.
Toen ik in 2009 voor het eerst kwam keek ik mijn ogen uit. Voor een beginnend
vogelaar was er zoveel te zien dat je nooit voor niets naar dit gebied ging. Er
waren altijd in het voorjaar wulpen, kieviten, grutto's en scholeksters die
broedplekken zochten in dit agrarisch gebied. Er waren nog grote weide's en
akkers genoeg te vinden. Toch is dit gebied gedoemd te verdwijnen. Elk jaar
komen er weer kassen bij . Over vijf jaar zie in dit gebied geen broedende
weidevogels meer. Omdat het wettelijk is geregeld worden er wel waterbassins
aangelegd om het regenwater op te vangen om her te gebruiken. Watervogels zullen
deze waterpartijen nog wel bezoeken maar veldleeuwerikken, paapje, tapuiten,
roodborsttapuiten en graspiepers zullen naar elders gaan. Gisteren zag ik dat
een leuk nat gebiedje waar de blauwborst heeft gebroed en kleine pleviertjes
voor kwamen met de overtollige zand dicht word gegooid. Weer wat natuur minder
en meer glasbouw erbij. Gelukkig wonen we in noord Limburg waar velen
natuurgebieden zijn gerealiseerd en waar ik de komende jaren nog heel veel mooie
foto's kan maken.
