Aan de rand van het Thuringerwald hadden we een hotel waar we later nog een keer zijn teruggegaan. De reden was niet omdat het zo'n tophotel was, maar we hadden bij het sommerfest een tweede verblijf gewonnen. Je zou denken dat in zo'n bosgebied wel heel wat vogels te zien zouden zijn maar dat viel vies tegen. De eerste keer waren we in de zomer na het broedseisoen toen viel het erg tegen wat er te zien was. De tweede keer waren we in begin mei en leek het er op dat het beter was. Aan de overkant van het hotel liep een beek door het bos .
Er zaten uiteraard vinken en mezen en aan de kant van de beek zag je
regelmatig grote gele kwikstaarten.
Op een middag stond ik op het bruggetje bij de beek te kijken of er ook forellen in de beek zaten toen mijn oog opeens op een vogel viel. Hij wipte voortdurend op en neer. Hij had de grootte van een merel maar had een witte borst. Beflijsters ken ik wel maar die zijn groter. Hij dook steeds in het water waar hij naar bovenkwam met waterinsecten in zijn bek. Omdat hij steeds in de buurt bleef kon ik er gemakkelijk foto's van maken.
Terug in het hotel snel gekeken op de laptop welke vogel het was. Mijn vermoeden werd bevestigd het was een roodbuikwaterspreeuw. Een waterspreeuw is een soort wat in Nederland een zeldzaamheid is. In de waterleidingduinen heeft er s'winters eens een gezeten waar velen vogelaars naar toe kwamen. Deze was een Finse soort n.l. de zwartbuikwaterspreeuw. Omdat deze goed te benaderen was werden hiervan prachtige foto's gemaakt. In Zuid-Limburg komt de roodbuikwaterspreeuw ook wel eens voor. In de geul bij Valkenburg is hij soms jaarlijks te zien. Deze waterspreeuwen komen meestal uit België waar de waterspreeuw nog broed. In het sauerland waar ik regelmatig kom heb ik er nog nooit een gezien. Moet ook zeggen dat ik er ook nooit naar gezocht heb. Nu terug naar Thüringen.
Uiteraard de volgende dag na ons dagelijkse uitstapje weer naar de beek. Eerst waren alleen de grote gele kwikstaarten langs het beekje aan het foerageren toen opeens de waterspreeuw kwam aangevlogen. Steeds vloog hij van steen tot steen met de bek vol waterinsecten. Opeens zag ik de reden van zijn bedrijvigheid. Hij moest een jong voeren dat langs de waterkant zat. Deze jonge waterspreeuw zat ook al te wippen. Het jong droeg een ring dus ook hier waren er liefhebbers die vogels ringen. Ook dit jong was niet erg bang en liet zich goed zien. Bij dit jong en de oudervogel zag je steeds een vlies voor hun oog komen. Dit is een soort duikbril zodat ze onder water kunnen zien.
Tot de laatste dag van ons verblijf in Thüringen heb ik de waterspreeuw bij de beek gezien. Al met al een verrassende vondst tijdens deze gewonnen vakantie.
